Rozdział 5

Leżałem spokojnie na trawie, jak gdyby nigdy nic, wpatrując się w kształty chmur. Zdążyłem znaleźć Gumisia i Tabalugę, i byłem niesamowicie dumny. Potem jak małe dziecko zacząłem biegać wokół błękitnego kocyka, prawie niewidocznego w długiej, zielonej trawie. Zaraz, ja byłem dzieckiem. Małym, może najwyżej pięcioletnim, pulchnym chłopcem, z czarnymi włosami sięgającymi ramion. Bujne loczki, takie, jakie widywałem na zdjęciach z dzieciństwa. To byłem ja, z małym pieskiem, który biegał równo ze mną.

Znajdowaliśmy się na naszym małym podwórku za domem, z jeszcze niewielkimi drzewkami rosnącymi przy siatce. Brakowało też drewnianej huśtawki, którą ojciec kupił ledwo dwa lata temu. Wiele zmieniło się tam przez te dziesięć lat.

Bacznie obserwowałem poczynania mojego młodszego ja. Byłem tylko biernym obserwatorem, który nie mógł wyjść nawet na balkonową szybę, a miałem ochotę podroczyć się z tym bachorem i zobaczyć z bliska tego pieska.

Tylko że my nigdy nie mieliśmy psa. Nie było go na żadnych zdjęciach, rodzice nic o nim nie mówili, a ja też nic nie pamiętałem, a jak miałem pięć lat, chyba coś już kojarzyć powinienem. A może jacyś znajomi rodziców go przyprowadzili?

Przycisnąłem twarz mocniej do szyby, żeby mu się przyjrzeć. Miał co najwyżej kilka miesięcy i burą sierść. Dla mnie wyglądał na owczarka niemieckiego, ale byłem ponad nimi, niewiele widziałem, krótko mówiąc strzelałem.

Zawsze tak bardzo chciałem mieć psa, że niemal mnie skręcało, żeby się do nich dostać i się z nim pobawić. Przycisnąłem się mocniej do szyby, próbując ją wyważyć. Dopiero po chwili połapałem się, że w drzwiach jest klamka. Byłem wprost genialny. Niestety ona nawet nie drgnęła, zostałem zamknięty we własnym domu.

Szczenię podbiegło do młodszego mnie i usiadło obok, a tamten ja zrobił to samo. Z nieba zniknęły wszystkie chmurki, a słońce niemożliwie przygrzewało. Zacząłem się pocić, lecz tamtej dwójce to nie przeszkadzało. Spojrzałem prosto w złocistą gwiazdę i zostałem brutalnie oślepiony. Zgiąłem się w pół, intensywnie mrugając i próbując przywrócić sobie wzrok. Wszędzie widziałem tylko białe plamy i nie zauważyłem, gdy zrobiło się ciemno, a jedynym źródłem światła, któro rzucało swój blask na podwórko była żarówka z salonu na dole.

Nie wiem jak, nie wiem kiedy, szczenię zaczęło rosnąć. Coraz szybciej, przewyższając już młodszego mnie. Nagle stało się groźne, ze śliną buchającą z szeroko otwartego pyska. Był ogromny, bez problemu objąłby całą kulę do kręgli. Mrugałem nadal, mając nadzieję, że obraz zaraz zniknie, ale nic nie pomagało. W końcu to coś przestało rosnąć i z góry patrzyło na młodszego mnie.

Miałem złe przeczucia. Bardzo złe.

Próbowałem wybić szybę, czym tylko się dało, ale nic nie mogłem zrobić. Waliłem pięściami, głową, kopałem, aby na koniec znowu naprzeć na nie całym ciałem. Ciągle nic nie pomagało.

Bachor tam na dole patrzył się tylko we wnętrze tego potwornego pyska, nawet nie próbując uciekać. Po prostu się gapił, jakby zobaczył tam coś nad wyraz ciekawego. Potem razem spojrzeli na mnie, obaj z dziwną satysfakcją. Przyglądałem się temu wszystkiemu skołowany i roztrzęsiony. Przecież on go zaraz zeżre! – krzyczałem całym sobą, ale nie mogłem wydobyć z siebie żadnego dźwięku.

Nagle głowa młodszego mnie zniknęła za zębami potwora, a ja otworzyłem usta, by krzyknąć, ale wszędzie pozostała cisza. Naparłem na szybę, ale jej już nie było, spadłem z balkonu, twardo lądując na trawie. Poczułem ból w barku, ale uniosłem się na rękach i spojrzałem na to wszystko, co powinno tam być. Ale zwierzak zniknął. Nie było po nim śladu. Przede mną była jedynie moja głowa, z pustymi oczami i otwartymi ustami, wypełnionymi krwią.

Obudziłem się na podłodze, roztrzęsiony, z bolącym barkiem. Całe łóżko miałem zmaltretowane, musiałem wyjątkowo bardzo się rzucać. Oddychałem ciężko, głęboko, napełniając płuca świeżym powietrzem.

Tam, w tym śnie, to byłem ja. Małe dziecko, spokojnie bawiące się, a potem zabite przez jakiegoś potwora. Patrzyłem na swoją własną śmierć, w moje puste, martwe oczy, a nie mogłem nic zrobić. To był zdecydowanie najgorszy rodzaj snów. Bycie biernym obserwatorem, który nie może w żaden sposób pomóc to najbardziej traumatyczne przeżycie. Teraz bałem się już nawet zasnąć, prześladowany myślą, że, gdy tylko znów zamknę oczy, zobaczę coś przerażającego.

Czy wszystko się ze sobą wiązało? Może to przez tego wilka pod szkołą? Nieraz się tak zdarza, że to, co zobaczymy w ciągu dnia, wraca do nas podczas snów w dziwnej, nierealistycznej postaci.

To wszystko było zbyt dziwne, żebym mógł w to uwierzyć. Powinienem z kimś porozmawiać, ale czułbym się dziwnie, komukolwiek o tym opowiadając.

Miewałem coraz dziwniejsze sny.

Uniosłem swoje ciało na łokciach, a coś zatrzeszczało mi w kościach. Zacząłem poważnie się zastanawiać, czy przypadkiem sobie czegoś nie połamałem. Nie wiedziałem, z jaką siłą spadłem, ale przynajmniej ból we śnie został wyjaśniony.

Posłyszałem czyjeś krzątanie się w kuchni. Pewnie zbliżała się już szósta, a ojciec szykował się do pracy.

Pokusiłem się na to, by wyjść z pokoju i zapytać go o dziadka. Nie byłem pewny, czy matka mu powiedziała, mogłem się spodziewać, że pewnie nie, ale chciałem poznać jego wersję. W końcu kto znałby go lepiej, niż własny syn? Mimo, że nie rozmawiali ze sobą od wielu lat, nie zmieniało to faktu, że jakaś tam więź między nimi istniała. Chyba.

Tak, jak się spodziewałem, ojciec kręcił się po domu zbierając części swojej garderoby i przygotowując dla siebie kawę. Przestraszył się, gdy zobaczył mnie w kuchennych drzwiach, niemalże wylewając na siebie całą zawartość dzbanka.

- Co tak wcześnie? – spytał, a ja jedynie wzruszyłem ramionami. Nie miałem zamiaru opowiadać mu o moich traumatycznych snach.

- Słyszałeś, że dziadek dzwonił?

Ojciec zachłysnął się kawą i przyglądał mi się z niedowierzaniem. Matka nic mu nie powiedziała, dokładnie tak, jak się tego spodziewałem. Wtedy też pożałowałem, że w ogóle zacząłem ten temat. Nie miałem pojęcia, co dalej mógłbym powiedzieć. Stawałem się coraz większym idiotą.

Nie mogąc wymyślić jakiegokolwiek konkretnego zdania, sięgnąłem po kubek i nalałem sobie kawy. Ojciec spojrzał na mnie trochę krytycznie, bo przecież matka zawsze powtarzała, że nie powinienem jej pić. Zignorowałem jego wzrok.

- Kiedy dzwonił? – zapytał w końcu, przybierając bojowy wyraz twarzy.

Dlaczego miałem wrażenie, że stąpałem po grząskim gruncie?

- Wczoraj. Ja z nim nie rozmawiałem, to mama odebrała.

- Naprawdę? – spytał i usiadł przy stole, a jego twarz przybrała naturalny wygląd.

- Mhm. I pytał o mnie. Jak myślisz, czego chciał?

Zastanowił się chwilę.

- Nie wiem.

Kłamał. Zauważyłem to od razu. W takich chwilach zawsze unikał wzroku swojego rozmówcy i zaczynał bębnić palcami o blat stołu. On wiedział doskonale, o co mogło mu chodzić, albo się tego domyślał. Żyłem w strasznie zakłamanym świecie.

Nic nie mówiłem, zamiast tego, ponad jego głową, przyglądając się łbowi martwego łosia na ścianie w korytarzu. Coś mnie tknęło, żeby zadać ojcu kolejne pytanie.

- A tak właściwie, to dlaczego polujesz?

Jakoś nigdy nie mogłem tego pojąć. Zawsze wydawał mi się być straszną ciapą i nie zdziwiłbym się, gdyby strzelił sam w siebie, albo kogoś innego. Według mnie i tak zawsze celował jedynie w drzewa, a te wszystkie trofea były zasługą kogoś innego.

Patrzył na mnie podejrzanie, jakby nie załapał, o co mi chodziło. Po raz kolejny pożałowałem, że w ogóle wyszedłem z pokoju i rozpocząłem jakiekolwiek rozmowy. Co się ze mną działo? Kiedyś nigdy nie chciałbym rozpocząć rozmowy z ojcem na jakikolwiek temat. Nawet, gdy byłem czegoś ciekaw, pozostawiałem to dla siebie, bo z rodzicami nigdy nie mogłem się dogadać, oni musieli rozpoczynać jakiekolwiek próby nawiązania rozmowy, a teraz sam ciągnąłem go za język. To wszystko zdawało się być aż nader niemożliwe.

- Po prostu to lubię – odpowiedział po długiej chwili milczenia. – Lubię las.

Nie takiej odpowiedzi się spodziewałem. Liczyłem bardziej na to, że to dziadek rozpalił w nim miłość do polowań, oczekiwałem jakiejś ciekawej historii, a on odpowiedział mi tylko jednym, krótkim zdaniem.

Pokiwałem głową, udając, że ta wersja mnie usatysfakcjonowała i wróciłem do swojego pokoju bez żadnych dodatkowych pomysłów na podtrzymanie rozmowy.

Nie miałem ochoty na ponowne pójście spać. Miałem jeszcze godzinę, żeby zacząć szykować się do szkoły, a do tego czasu mógłbym się jeszcze zdrzemnąć, ale zbyt przerażała mnie myśl, że znów nawiedzą mnie jakieś potworne wizje.

Tego dnia chyba po raz pierwszy zrobiłem wszystko ponad godzinę wcześniej. Sam byłem tym nieźle zdziwiony, a co mówić moja matka. Zawsze musiała zrywać mnie prawie spóźnionego z łóżka, a tym razem byłem gotowy na długo przed nią. Karolina też była zaskoczona, a nawet jej kochana Pusia patrzyła się na mnie inaczej niż zwykle, co i tak nie zmieniło mojego nastawienia do tego kota.

Kamil też był zdziwiony, że w szkole pojawiłem się tak wcześnie. Dokładnie wiedział, jakim byłem śpiochem i patrzył się na mnie równie dziwnie, jak wcześniej moja rodzina.

- Poznałem wczoraj zajebistą dziewczynę! – Popatrzyłem na niego zdziwiony, ale też zainteresowany. Dawno nie słyszałem takiego zdania, które wypłynęło z jego ust. – Myślę, że mnie polubiła.

- Skąd ta pewność? – zapytałem z wyraźnym rozbawieniem w głosie. Kamil spojrzał na mnie urażony.

- O ile zakład, że do mnie przyjdzie? – Założył ręce na piersi i spojrzał na mnie bojowo.

- Podałeś jej swój adres?

- Tak… O twój też zapytała…

- Chyba jej go nie podałeś, prawda?!

W mojej głowie pojawiło się wspomnienie dziewczyny biegającej za mną po mieście. Dlaczego byłem pewny, że to była ta sama? Miałem ochotę udusić przyjaciela albo uderzyć nim parę razy o ścianę.

Kamil nic nie odpowiedział, a jedynie odwrócił wzrok. Byłem wściekły, prawie się trzęsłem. Już unosiłem dłoń, żeby jednak coś mu zrobić, gdy w ostatniej chwili z tego zrezygnowałem. Odwróciłem się od niego i odmaszerowałem w przeciwnym kierunku.  

________________

Stwierdzam, że nie umiem pisać długich rozdziałów.

Dzisiaj mija dokładnie rok, odkąd zaczęłam publikować swoje opowiadania na blogach. Czy poczyniłam jakieś postępy? Zdecydowanie. Ostatnio wzięło mnie na wspominanie i oglądam to, co stworzyłam dawno temu i widzę jakąś poprawę.

To był dla mnie świetny rok, poznałam wielu ciekawych ludzi, przeczytałam wiele wspaniałych opowiadań i nie mam zamiaru z tego rezygnować.

Tak prędko się mnie nie pozbędziecie ^^

A w okolicach weekendu spodziewajcie się specjalnej, urodzinowej, notki.

Pozdrawiam serdecznie!