Rozdział 4

- A nie pomyślałaś, jakie mogą być konsekwencje twojej głupoty?!

Damian patrzył na mnie, jakbym była tylko nic niewartym śmieciem, który trzeba zdeptać i wyrzucić. Krążył w kółko po hotelowym pokoju z dłońmi zaciśniętymi w pięści, jakby hamując się przed uderzeniem mnie. Ostatnio potrafił się jedynie złościć, krzyczeć i rozwalać kolejne przedmioty. Z kilku wazonów stojących na półce nie pozostało już nic, z wyjątkiem kilku odłamków porcelany.

Siedziałam na środku swojego łóżka z podkulonymi nogami i przyglądałam się jego poczynaniom. Robiłam jednak wszystko, by tylko nie wybuchnąć śmiechem, patrząc na jego kretynizm.

- Ale go znalazłam – powiedziałam pewnie, patrząc mu prosto w oczy. Nawet, gdyby mnie uderzył, oddałabym podwójnie.

- I myślisz, że co, że teraz będziesz mogła ot tak sobie chodzić po mieście, nie wzbudzając żadnych podejrzeń? Mieliśmy to inaczej rozegrać, a tobie zachciało się biegania po ulicach! – Tym razem to doniczka z ogromnym kaktusem wylądowała z hukiem na podłodze, a ziemia wpadła między długie włosie dywanu.

- Chciałabym ci tylko uświadomić, że nie mamy jak zapłacić za wszystkie twoje ofiary. W sumie tak samo jak i za wynajem tego pokoju.

- Chuj mnie obchodzą pieniądze!

- Posłuchaj no mnie uważnie – zaczęłam, w mgnieniu oka pojawiając się tuż obok niego i grożąc mu palcem. – Jesteś moim bratem i mógłbyś chociaż raz pochwalić mnie za to, co zrobiłam, bo gdyby nie ja, nadal byś ślęczał nad kolejnymi stronami w internecie, szukając go.

Mówiłam spokojnie, powoli, pokazując mu, że wcale nie boję się tych jego bezsensownych wrzasków. Tak też było w rzeczywistości. Po osiemnastu latach życia z jednym człowiekiem można uodpornić się na jego odchyły.

Odetchnął głęboko i złapał mnie za ramiona. Zaciskał na nich swoje palce coraz mocniej, coraz bardziej boleśnie. Nawet nie drgnęłam, patrzyłam jedynie w jego zielone oczy, identyczne jak moje. Mierzył mnie wzrokiem, próbując wywołać u mnie skruchę. Nie ma tak łatwo kolego, pomyślałam.

W końcu ustąpił, wypuścił mnie z uścisku, trawiąc na spokojnie to, co powiedziałam. Ciężko mu było przyznać mi rację.

- Mira… - szepnął.

- Ja ci już chyba coś mówiłam, nie? Nie mów tak do mnie. Nie jestem psem – wysyczałam, odsuwając się od niego.

- Dobra, MIRKA, cieszę się, że go znalazłaś, ale naprawdę mogłabyś to zrobić w jakiś mniej efektowny sposób. – Teraz mówił już spokojnie, biorąc głębokie wdechy i uspokajając oddech. Ja tylko uśmiechnęłam się do niego i wyminęłam go zgrabnie, wychodząc z pokoju.

Chciałam wybrać się na spacer, odetchnąć świeżym powietrzem i odpocząć od ciągłych wrzasków brata.

Pierwszy raz w całym swoim życiu byłam nad morzem. Urzekało mnie ono i nie mogłam oderwać od niego wzroku. Trzymałam się jednak jak najdalej, żeby tylko jakaś fala mnie nie dotknęła. Inaczej, spanikowana, już nigdy więcej nie wróciłabym do podziwiania tego wspaniałego widoku. Bałam się wody, a mój brat wyjątkowo uwielbiał wykorzystywać to przeciwko mnie.

Chciałam zobaczyć jak najwięcej. Nie tylko morze, ale też całą Polskę. Nigdy jej nie widziałam, chociaż tam sięgały moje korzenie.

Nigdy nic nie zwiedziłam. Całe życie spędziłam w małej wsi na Ukrainie, ograniczona ścianami domu i murami szkoły, do której tylko miałam prawo wyjść. Rodzice bali się wypuścić nas do dzieci, myśleli, że stanowimy dla nich zagrożenie. Dlatego uciekli jak najdalej od cywilizacji. Tam, gdzie mieszkaliśmy było ledwie pięć domów na krzyż, zamiast drogi były jedynie kocie łby, a gdziekolwiek nie spojrzałam, widziałam krowy.

Najbardziej bała się matka. Myślała, że jesteśmy nieodpowiedzialni, ale kochała nas. Naprawdę nas kochała. Była jak dobry duch całej rodziny, chociaż wątła i delikatna, całkiem inna niż reszta rodziny.

Byliśmy jednak na swoim terytorium. Nasza trójka. Ja, ojciec i Damian. Mieliśmy przewagę, nie musieliśmy martwić się atakiem. Jednak mi zachciało się jednego, luźnego dnia. Mój brat poszedł za mną, a tato został bezbronny. Zaatakowali wtedy, zabili rodziców, a my zostaliśmy sami. Wiedziałam, że to moja wina, poczucie winy miało mnie nigdy nie opuścić.

Dopiero, gdy zmarli rodzice, mogłam się stamtąd wyrwać. Damian nie czekał dłużej, spakował nas i wróciliśmy do Polski. Z przejściem przez granice nie mieliśmy problemu. Czasem zwierzęca natura się przydawała.

Mój brat był jednak uprzedzony. Twierdził, że istnieje lekarstwo, więc uparł się, że pojedziemy do Polski, by je odnaleźć. Spędziłam kilka miesięcy w samochodzie, jeżdżąc i szukając jakiegoś chłopaka, bo Damian myślał, że ze wszystkim sobie poradzi.

Gen przekazywany jest z pokolenia na pokolenie. Słowa powtarzające się w mojej głowie jak mantra. Sposób, przecież jest na to sposób. 

Tak, Damian zawsze wiedział o wszystkim.

Chłopaka znalazłam ja, a przynajmniej tak twierdziłam. Należałoby zbliżyć się do niego, by rozeznać się w sytuacji, ale postąpiłam zbyt impulsywnie. Przestraszył się, a jakiekolwiek próby poznania się z nim legły w gruzach. Tutaj mój bliźniak miał rację. Ten jeden jedyny raz.

Gdybym wtedy nie wyglądała jak człowiek. Mogłam darować sobie to wstępne rozeznanie i pozostać przy samym odwiedzeniu szkoły. Byłam porywcza, działałam impulsywnie, niekiedy nie myślałam, co robię. Złapałam trop i gnałam za nim na ślepo, byleby tylko dotrzeć do celu.

Nawet się nie spostrzegłam, gdy nogi zaprowadziły mnie pod szkołę chłopaka, przy której byłam zaledwie kilka godzin wcześniej. Nie wiem, co mi odbiło. Było to niebezpieczne, lekkomyślne, ale cofanie się też nie miało już większego sensu.

Zobaczyłam go wychodzącego z budynku z niskim blondynem, który śmiał się wniebogłosy. Na szkolnym parkingu zaszyłam się między samochodami, chcąc pozostać niezauważoną. Nie słyszałam, o czym rozmazali, nawet zbytnio mnie to nie interesowało. Brunet był dziwnie niedostępny, jakby dryfował w innym świecie. Pewnie nawet nie rejestrował tego, o czym trajkotał jego znajomy.

Pożegnali się i każdy poszedł w swoją stronę. To była moja okazja. Zwróciłam w kierunku blondyna i szłam za nim przez jakiś czas. Rozpuściłam swoje długie, czarne włosy, ukradkiem przejrzałam się w sklepowym oknie i niby przypadkiem na niego wpadłam.

- Przepraszam bardzo – wyrzuciłam szybko, chcąc udać zakłopotanie. Musiało mi to wyjść całkiem nieźle. Chłopak zareagował dokładnie tak, jak tego oczekiwałam.

- Ależ nic nie szkodzi. – Uśmiechnął się. – Może mógłbym ci w czymś pomóc?

Osiągnęłam to, co chciałam.

- Właściwie, to czekam na mojego brata, ale przydałby mi się ktoś do towarzystwa – skłamałam gładko, ale on zdawał się tego nie zauważać.

- Bardzo chętnie dotrzymałbym ci towarzystwa – rzekł pokazując mi wszystkie swoje krzywe zęby. – Kamil – przedstawił się, wyciągając do mnie rękę.

- Mirka – odpowiedziałam i uścisnęłam mu dłoń. Była zimna i szorstka. Nie takiej spodziewałam się u tego chłopaka.

Chłopak chętnie rozpoczął ze mną rozmowę, opowiadał mi o jakiejś drużynie piłkarskiej, w której gra ze swoim najlepszym kumplem od początku gimnazjum. Dowiedziałam się też, jak nazywał się chłopak, którego przez tyle szukałam. Maciej Kot. Był nawet skłonny, żeby powiedzieć mi, gdzie mieszka nie tylko on, ale też on sam, a nawet poznałam cały skład ich rodzin. Kamil zdecydowanie za bardzo ufał ludziom. Ja za to zawsze dawałam mu krótkie, wymijające odpowiedzi, na odczepnego, pozwalając mu trajkotać. Zasypywał mnie tak wieloma informacjami, że nie nadążałam z analizowaniem ich. Głównie były nic niewarte, mogłam spokojnie puszczać je koło uszu.

Mogłam jednak z czystym sumieniem powiedzieć, że chłopaka polubiłam, był zabawny, interesujący i słodki, jeżeli mogłabym go tak określić.

- Wybacz mi, ale muszę już iść. Nie wiem, co się dzieję z moim bratem. Ale bardzo dziękuję za towarzystwo. – Kierowana dziwnym impulsem, musnęłam ustami policzek chłopaka i odeszłam, machając do niego ręką. 

___________________

Dzisiaj przedstawiam Wam trochę inny rozdział. Trochę odpoczynku od Maćka ^^

Proszę, wybaczcie mi te wszystkie zaległości, ale mam ciągłe problemy z internetem. Dzisiaj i jutro powinnam wszystko nadrobić.

Moje drogie, życzę Wam wesołych, radosnych i spokojnych Świąt, smacznego karpia, prezentów pod choinką, dużo weny i wspaniałych pomysłów!