Rozdział 3

Ze specjalną dedykacją dla Monii. Wszystkiego najlepszego kochana! ;**

Szkoła w żaden sposób nie wydawała mi się być czymś niezwykłym. Przedwojenny budynek, który kiedyś wybudował ktoś tam. Przez nauczycieli było to miejsce uważane za jeden z najwspanialszych zabytków we Władysławowie. Czerwonobrunatna cegła, gdzieniegdzie wykruszona i okna z rzeźbieniami na ramach nie były raczej tym, co podobało się uczniom. Jako że zbudowano ją na niewielkim wzniesieniu, tam, gdzie było niżej, szyby niemalże stykały się z chodnikiem. Dalej parter podnosił się do około pół metra i przynajmniej tam, podczas deszczu, do klas nie podchodziła woda. Dziwnym trafem, po ostatnich deszczach, w klasie było sucho, mimo że na parkingu ciągle tkwiły wielkie kałuże.

Nadal nie mogłem pozbyć się z głowy ostatniego wypadu na plażę, mimo że dużo też na tym zyskałem. Od matki dostałem pochwałę. Wróciłem przed czasem, chociaż dla niektórych piętnaście minut może nic nie znaczyć, ale dla mnie oznaczało to skrócenie kary, a zatem możliwość pójścia na imprezę. Byłem szczerze tym zdziwiony, ale mogłem doszukiwać się w tym pomocy ojca. Chyba powinienem był mu podziękować, ale raczej nie wiedziałem, jak się za to zabrać.

Zdecydowanym minusem było to, że od trzech dni cały czas śniła mi się ta sama dziewczyna i zawsze budziłem się roztrzęsiony. Zawsze za mną goniła, ale przy którymś przebieganiu przez ulicę potrąca ją samochód, ludzie zaczynają piszczeć, więc i ja tam podchodzę, a ktoś z tyłu wbija mi nóż w plecy, a pisk staje się jeszcze większy. Nie wiem, może powinienem zacząć zagłębiać się w jakieś różne senniki, horoskopy, żeby odkryć, co oznacza potrącenie, a co zabicie przez psychopatę. Jednakże chyba jednak wolałbym być w tym wszystkim tylko biernym obserwatorem i mógłbym zobaczyć twarz tego człowieka, bo właśnie to mnie najbardziej interesowało. Byłem ciekaw, czyje oblicze by się przede mną pojawiło.

Z nikim jednak o tym nie rozmawiałem. Chociaż zabierałem się do rozpoczęcia tematu z Kamilem, ale co miałem mu powiedzieć? Że po mieście gania za mną jakaś nienormalna dziewczyna, a parę godzin wcześniej się porzygałem, bo śniło mi się, że zabijam jakąś inną dziewczynę? Było to niedorzeczne, a wolałem nie myśleć, jak chłopak by na to zareagował. Zapewne by się ucieszył.

Po powrocie do domu bardzo długo analizowałem wygląd dziewczyny. Starałem sobie przypomnieć, czy była taka u nas w szkole, ale nikogo nie kojarzyłem. Postanowiłem się w poniedziałek trochę rozejrzeć, co też zrobiłem, ale nie zauważyłem żadnej osoby choćby troszkę do niej podobnej. Analizowałem też to, czy nie jest ona przypadkiem córką jakiś znajomych rodziców, ale ci ludzie najczęściej nie mieli dzieci. Uznałem więc, że zwyczajnie mnie z kimś pomyliła, chociaż ostatnim razem po takiej sytuacji ledwo co uszedłem z życiem. Po cichu modliłem się, żeby więcej do tego nie doszło, ale coś mi cały czas podpowiadało, że historia lubi się powtarzać.

Moja przyszłość zapowiadała się aż nader interesująco.

Teraz, siedząc na geografii, miałem już dość dołowania samego siebie, ale było to nawet ciekawsze niż słuchanie wykładu o surowcach mineralnych. Szczerze nie interesowało mnie to, gdzie w Polsce można znaleźć ropę naftową. Nigdy nie zamierzałem jej szukać, więc i słuchanie nauczycielki nie miało sensu. Zamiast tego ukradkiem wyjąłem z kieszeni telefon i ukrywszy go w piórniku zacząłem przeglądać kolejne strony internetowe. Pochłonięty nowym zajęciem nie spostrzegłem, gdy głowy wszystkich obecnych zwróciły się w stronę okien.

- Jaki słodki wilczek – powiedziała nagle któraś dziewczyna, co poderwało każdego z miejsca i niemalże przykleiło do szyb.

Dopiero po chwili dotarł do mnie sens jej wypowiedzi. Wilk? Na środku ulicy? Niedowierzając, sam wstałem, by zobaczyć to nadzwyczajne zjawisko.

Faktycznie, w odległości kilku metrów od szkoły, na skraju parkingu stało jakieś zwierzę, ale nie byłem w stanie określić, czy jest to pies, czy może jednak wilk. Okulary miałem w plecaku, bo na początku roku matka uparła się, że powinienem je nosić. Ja jednak nigdy w życiu nawet nie wyjąłem ich z etui, sądząc, że wyglądam w nich kretyńsko. W tamtym momencie zacząłem sobie pluć w brodę, że jednak nie postanowiłem w jakikolwiek sposób skorygować swojego wzroku.

Zwierzę odwróciło się i przeszło parę kroków, poruszając się dostojnie. Każdy w kółko powtarzał, że to musi być wilk, więc i ja, niedowidzając, uwierzyłem im. Jakby chcąc, żebym mógł dokładniej mu się przyjrzeć, przemaszerowało przez parking i usiadło praktycznie przy samym murze, po czym poczęło radośnie zamiatać ogonem bruk.

- Patrzcie, jakie ma zęby – posłyszałem rozbawiony głos którejś dziewczyny i maksymalnie wytężyłem wzrok, by dostrzec te wszystkie szczegóły i albo miałem omamy, albo to coś się uśmiechało.

- To niemożliwe, żeby wilk spacerował sobie w środku miasta. A szczególnie tego miasta – rzekła nauczycielka, przepychając się między grupką uczniów. – To musi być jakiś pies.

A wyraz jej twarzy, gdy jednak zobaczyła to, co my widzieliśmy, utkwił mi w głowie na bardzo długo. Oczy miała jak pięć złotych, a wargi delikatnie rozchylone w niemym przekazie swojego zdziwienia. Na jej twarzy pojawiło się jeszcze więcej zmarszczek, mimo że zawsze zdawało nam się, że nie jest to już bardziej możliwe. Brakowało tylko, żeby włosy zaczęły zmieniać jej kolor.

- To niemożliwe – powtórzyła. – Trzeba niezwłocznie kogoś o tym powiadomić.

Jednak nauczycielka nie wykonała żadnego ruchu, nadal przypatrując się zwierzęciu, które wyciągnęło łapę, jak wytresowany pies, wskazując w moje okno i odbiegło, a ja zgłupiałem.

Wszyscy byli tak podekscytowani zaistniałą sytuacją, że nawet nie dostrzegli jej dziwności i paniki nauczycielki. Co mnie pocieszało? Że nie tylko ja to widziałem i jednak nie zwariowałem.

Dzwonek zadzwonił, a ja nie bardzo wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Kręciłem się w kółko po korytarzu, jakbym dostał jakiegoś ataku. Może trochę przesadzam. Chodziłem od klasy do klasy, dopóki nie dopadł mnie Kamil. Chłopak cały czas radośnie trajkotał, że jakie to dziwne, że wilk był tak blisko szkoły, a jakiekolwiek próby powiedzenia mu, że może był to jednak pies, spełzły na niczym.

Ja niestety nie podzielałem jego entuzjazmu, mając wrażenie, że to zwierzę gapiło się prosto na mnie i chyba wyjątkowo je to bawiło. A jako że cała klasa była tym zdarzeniem wyjątkowo podniecona, to coś zdawało się jeszcze bardziej cieszyć.

Boże, ja zgłupiałem. Gadam tak o dzikim zwierzęciu. Zwierzęciu do cholery! Nie o człowieku. Może przydałby mi się psychiatra?

- Widziałeś to? Nauczyciele podurnieli! Ha, nigdy nie zapomnę tych ich głupkowatych min. – Kamil, najwyraźniej będąc całym w skowronkach, nawet nie zauważył mojego otumanienia. Cały czas nadawał tylko o tym, czego sam byłem świadkiem zaledwie parę minut temu.

- Od czego można zwariować? – zapytałem, siadając na jednym z parapetów. Chłopak spojrzał na mnie podejrzliwie. Delikatnie uniósł górną wargę, a jego oczy nabrały dziwnego, niebieskiego odcienia. Chwilę później zdzielił mnie po łbie. – Co ci odbiło? – Niemalże spadłem z parapetu po doznanym szoku.

- Sprawdzam, czy zwariowałeś. Jak widać wszystko jest gicio. – Miałem ochotę zamordować go wzrokiem. Patrzyłem na niego z góry, wściekły za to, co zrobił, a on tylko się uśmiechał, nic sobie z tego nie robiąc.

- Kiedyś wyrwę ci te blond kłaki. – Po korytarzu rozniósł się jego przerażający śmiech, zwracając na nas uwagę paru uczniów.

- Wiesz, że takie grożenie jest karalne? Kiedyś mogę wykorzystać to przeciw tobie. – Chłopak śmiał się nadal, a i ja nie mogłem się powstrzymać od choćby nikłego uśmiechu.

Pozostałe lekcje w szkole interesowały mnie równie mocno, jak i pierwsza, czyli wcale. Wakacje zbliżały się wielkimi krokami i nikt już nie miał siły myśleć o szkole. To, co miałem zrobić w tym gimnazjum, zrobiłem i naprawdę nic mnie już tam nie trzymało. Może oprócz szkolnej drużyny. Ona ciągle mnie tam jeszcze ciągnęła i nie skłaniała do wagarów.

Do domu wróciłem wyjątkowo wcześnie. Kilka lekcji zostało odwołanych, a dzika młodzież gimnazjalna ochoczo rozproszyła się po całym mieście.

Wszędzie wydawało się być dziwnie cicho. Mogłem od razu powiedzieć, że Karoliny nie było, gdyż znikąd nie docierał do mnie jej jakże słodki głosik nawołujący Pusię. W kuchni była tylko mama, która gotowała obiad. Jak zawsze z kamienną miną, jakby w ogóle mnie nie zauważyła. Usiadłem na jednym z krzeseł, czekając, aż dostanę coś do jedzenia i ignorując mój jakże ulubiony odcień fioletu i zieleni. W końcu naprawdę zacząłem wierzyć, że jednak mnie nie widziała, dopóki nie postanowiła się do mnie odezwać:

- Dziadek do ciebie dzwonił.

- Dziadek? Do mnie? – spytałem zdziwiony.

- Najwyraźniej zapragnął w końcu poznać swojego jedynego wnuka. – W jej głosie wyczuwałem wyraźną nutkę kpiny. – Nie pytał, kiedy wrócisz. Zwyczajnie się rozłączył. Aż sama się zastanawiam, czego od ciebie chciał ten stary pierdół.

Nic nie odpowiedziałem, zabierając ze stołu dwie kanapki. Sam nie mogłem zrozumieć, o co mogło chodzić staremu Kotowi. Nie widziałem się z nim przez całe szesnaście lat mojego życia, nie utrzymywałem z nim żadnego kontaktu. Z opowieści matki wywnioskowałem, że pożarli się z ojcem jeszcze zanim się urodziłem. Nie do końca wiedziałem jednak o co. Tak czy inaczej, tatuś wyniósł się z rodzinnego Zakopanego i nigdy więcej się tam nie pojawił. Ani dziadek, ani babcia nie byli na ślubie swojego syna i na chrzcinach wnuków. Nie dawali znaków życia aż do tego dnia.

Matka zawsze strasznie na niego bluźniła. Najwyraźniej się nie lubili, a miałem dziwne wrażenie, że to właśnie jej dziadek wyjątkowo nie mógł znieść. Może o to pokłócił się z ojcem, może on wybrał mu inną, a on jednak uciekł ze swoją wybranką nad wspaniałe polskie morze i żyli długo i szczęśliwie.

Nie, to było niedorzeczne.

Naprawdę, strasznie mnie korciło, żeby dowiedzieć się, o co mogło mu chodzić. Nie miałem jednak żadnej możliwości skontaktowania się z nim, bo przecież nikt nie wysilił się, żeby poprosić go o jakikolwiek numer, więc musiałem czekać, aż on sam ponownie skusi się na zadzwonienie do tego domu wariatów, bo nie uwierzę, że podobała mu się ta pogawędka z synową.

Ciekawe tylko, ile miałem czekać na kolejny znak życia od niego. Czyżby kolejne szesnaście lat?

____________________ 

Krótki. Ale uwierzcie mi, nie wszystkie rozdziały muszą być długie ;)

Niestety jest to kolejny z cyklu "Kornelia myśli, że to co pisze jest wspaniałe i nieoklepane, ale jak zawsze się myli". A będzie takich jeszcze więcej.

I taka sprawa. Kto chce być informowany, a kto nie? 

PS Czujecie już ten zbliżający się koniec świata? xD