Rozdział 2 cz. 2

Czekając, jak na zbawienie, nawet nie zorientowałem się, kiedy w domu rozniosło się echem dostojne: Pusia!, a mnie zemdliło. Posłyszałem jeszcze, jak matka każe się jej rozebrać, a po chwili jej małe nóżki zaczęły uderzać w drewniane schody. Ja natomiast pozostałem w bezruchu, nasłuchując, o czym rozmawiają rodzice. Niestety, zamknięte drzwi nie dopuszczały do mnie żadnych strzępków ich wymiany zdań, a wolałem nie pokazywać im wprost, że podsłuchuję. Nie chciałem mieć żadnych problemów.

Dziwnym trafem, w moim domu ukształtowały się zasady, których każdy musiał przestrzegać. Nad wszystkim, rzecz jasna, pieczę sprawowała moja matka, która to oceniała, czy też ktoś wywiązał się ze swojego obowiązku należycie, czy też nie. Ona też dobierała najwłaściwsze kary. Co ciekawe, karany był też ojciec, więc mogłem liczyć choćby na cień sprawiedliwości. Jednakże wiadomo, że on przecież szlabanu dostać nie mógł, a kończyło to się jedynie jakimś dodatkowym zadaniem. Kto był najgorzej traktowany? Ja. Kto najlepiej? Karolina. Zasady mojej matki dotyczyły nie tylko takich typowych, domowych obowiązków. Wypadłeś dobrze przy gościach? Brawo, masz plusa. Powiedziałeś coś nieprzyzwoitego? Koniec. Ktoś kiedyś tę kobietę nazwał Żelazną Damą. Raczej niewiele się pomylił.

A potem rozmowy ucichły. Słyszałem tylko jak Karolina zbiega po schodach, mija mój pokój, a później krzyczy coś do rodziców, a za nią roznosi się przeciągłe miau.

- Maciek! – Krzyk matki rozniósł się echem po pustym korytarzu, a ja zerwałem się na równe nogi. Mogłem być już wtedy pewny, że rozmawiali właśnie o mnie. Zanim zdążyłem choćby podejść do drzwi, one otworzyły się same, a w progu stanęła Karolina.

- Maciuś, mamusia cię woła – powiedziała pokazując mi tym samym swoje szczerbate uzębienie. Już wtedy wyczuwałem w głosie tej dziewczyny nutkę kpiny. Dzieci zdawały się być z roku na rok coraz gorsze.

- Słyszałem gówniarzu – odburknąłem i potrąciłem ją wychodząc z pokoju.

Cały korytarz, zarówno ściany, jak i podłogę, mieliśmy wyłożony drewnianymi deskami, które skrzypiały niemiłosiernie przy każdym dotknięciu. Nie lubiłem tego i kiedyś nawet napomknąłem coś o zmianie wystroju, lecz za chwilę zostałem zgaszony. Tak miało być i koniec. Wiszące wszędzie głowy dzikich zwierząt wcale nie poprawiały nastroju. Kiedyś coś takiego było też w moim pokoju, ale wyrzuciłem to paskudztwo, gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja. Takie coś mnie przerażało, a ojciec, jako myśliwy, miał tego coraz więcej.

Aż dziwne, że taki człowiek był w stanie zabijać zwierzę, przy okazji nie postrzeliwując samego siebie lub kogoś w pobliżu. Matka zawsze mówiła, że w lesie zmienia się nie do poznania, że ujawnia się w nim zew natury, cokolwiek to miało oznaczać.

Do salonu wszedłem niepewnie, obawiając się Bóg wie czego. Matka siedziała na skórzanej, granatowej kanapie w rogu pokoju, ubrana w czarne dżinsy i białą koszulę. Wyprostowana niczym struna, z nogą założoną na nogę starała się zachowywać pozę typowej damy. Jak dla mnie mogła to sobie darować. W końcu pracowała tylko w supermarkecie, ale cały czas powtarzała, że to tylko chwilowe. Była to niby wina kryzysu, że ją zwolnili, ale kto ją tam wiedział. Ciemnobrązowe włosy miała niedbale spięte, co było niewątpliwie dokładnie zaplanowane. Chwilę później na jej kolanach pojawiła się ukochana córeczka w różowej sukieneczce, różowych rajstopkach, różowych bucikach i w różowej opaseczce na czarnych włosach. Brakowało jej tylko różowego kotka, który i tak już miał różową wstążeczkę. Zemdliło mnie. Naprzeciwko niej, na fotelu, w kolorze kanapy, siedział ojciec, niedbale wyciągnięty i całkowicie niepasujący do postawy matki. Ja czasem naprawdę zastanawiałem się, jakim cudem oni są razem.

Spojrzałem najpierw na jednego, potem na drugiego, celowo pomijając siostrę. Ona, widząc to, napuszyła się, a ja cudem powstrzymałem się od wybuchnięcia śmiechem.

- Tato mówił – zaczęła powoli matka – że dzisiaj byłeś grzeczny. – Spojrzałem na ojca z niedowierzaniem. On tylko ukradkiem uśmiechnął się do mnie i z powrotem odwrócił się w kierunku matki. – Dlatego możesz dzisiaj wyjść.

Widziałem, jak te słowa ledwo przechodzą jej przez gardło, ale nie zważając na to uśmiechnąłem się szeroko, gotowy już wybiec z pokoju. Wtedy znowu zatrzymał mnie jej głos:

- Ale żadnych imprez.

- Ale…

- Żadnego ale – przerwała mi. – Albo za dwie godziny widzę cię z powrotem w domu, albo nigdzie nie wyjdziesz przez całe wakacje.

Z trudem powstrzymywałem się od wygarnięcia jej tego, co cisnęło mi się na język. Zamiast tego parę razy odetchnąłem głęboko i wyszedłem z salonu, po drodze porywając bluzę z wieszaka i nakładając buty. Bez słowa wyszedłem z domu i powolnym krokiem skierowałem się w stronę miasta.

Nie miałem co ze sobą zrobić. Samotnie przemierzałem uliczki Władysławowa, smętnie szurając butami po wybrukowanym chodniku. Nie lubiłem być sam. Co miałem robić, gdy nie było się do kogo odezwać? Kamil wyjechał na weekend, na imprezę mnie nie puścili. Chyba wolałem nie ryzykować żadnego wybryku. Potrzebowałem wolności i otrzymałem ją, mimo że i w ograniczonej formie, to i tak musiałem to jakoś wykorzystać.

Powoli zszedłem na plażę. Spacerowałem brzegiem morza, co chwilę odsuwając się od coraz dalej sięgających fal. Pogoda w ciągu ostatnich kilku godzin diametralnie się zmieniła. Nie było już żadnego śladu po porannych promieniach słońca, które obudziły mnie tego dnia. Szare chmury spowiły nieboskłon, wiatr rozrzucał trawami na piaszczystych wydmach i plątał ludziom włosy, którzy postanowili pozostać na plaży mimo zbliżającej się burzy. Dzieci z piskiem uciekały od spienionych fal, uderzających w ich bose nóżki.

Nie rozglądałem się dookoła jak inni. Dla mnie był to widok znany, nie robił na mnie żadnego wrażenia, ale pamiętam dokładnie, jak byłem mały i czekałem na każde wyjście nad morze. Biegałem wtedy jak te wszystkie dzieci, budowałem zamki z piasku i cieszyłem się tym wszystkim. Potem urodziła się Karolina. Przestaliśmy wychodzić gdziekolwiek wspólnie. Przecież z takim małym dzieckiem można tylko siedzieć w domu. Ona urosła, ja poszedłem do gimnazjum. Na wszystko było już za późno.

Zaczynało mi się robić coraz zimniej. Wolałem wrócić do miasta, w którym ciągły tłok podwyższał temperaturę o kilka stopni. W dodatku wysokie budynki odsłaniały turystów od napływających znad morza potężnych wiatrów.

Z plaży wyszedłem idealnie w centrum. Byłem już bardzo daleko od domu, pasowałoby nawet, aby wrócić tam autobusem, ale ja nie miałem pieniędzy. Skwaszony ruszyłem w drogę powrotną, modląc się po cichu, żeby nie zaczęło padać.

Nie wiem, kiedy zorientowałem się, że ktoś mnie obserwuje. Drgnąłem, czując na sobie czyjeś przeszywające spojrzenie. Zacząłem rozglądać się niespokojnie, w nadziei, że może tylko mi się to wydawało. Kierowany wspomnieniem o wcześniejszych groźbach, zacząłem żałować, że postanowiłem wybrać się na tą małą wycieczkę samotnie. Odwróciłem wzrok, kierując go na drugą stronę ulicy, gdzie ludzi zdawało się być znacznie mniej.

Kogo spodziewałem się tam zobaczyć? Faceta w kominiarce z tasakiem lub piłą łańcuchową? A może jakiegoś łysego kolesia w dresie z jakimiś obrzydliwymi tatuażami? A może stada bawołów? Na pewno nie tego, co zobaczyłem.

Po drugiej stronie ulicy stała dziewczyna. Mniej więcej w moim wieku, może trochę starsza. Wyglądała zwyczajnie, w żaden sposób się nie wyróżniała. W zwykłych czarnych, ale bardzo obcisłych spodniach, w kraciastej, zielonej koszuli, spiętej brązowym paskiem i z luźno związanymi na czubku głowy, czerwoną frotką, czarnymi włosami. W żaden sposób nie wydawała się być groźna, ale coś w jej sposobie obserwowania mnie, przerażało.

Zauważywszy, że ja też się jej przyglądam, uśmiechnęła się delikatnie i odrzuciła pojedyncze pasemka, które opadały jej na twarz. Udałem, że nie zauważyłem tego gestu i ruszyłem dalej przed siebie. Dziewczyna zrobiła to samo. Zacząłem delikatnie przyspieszać, mając nadzieję, że może się znudzi, ale nawet kiedy ja już prawie biegłem, ona nadal utrzymywała moje tempo. Odruchowo skręciłem do jednego ze sklepów z pamiątkami, dziewczyna, żeby się do niego dostać, musiałaby przejść przez ulicę, która tego dnia była wyjątkowo ruchliwa. Ku mojemu zdziwieniu, tajemnicza nieznajoma, przebiegła przez szosę tuż przed jednym z pędzących pojazdów. Mężczyzna zatrąbił za nią, ale ona nie zważając na nic, już kierowała się w moim kierunku.

Jakkolwiek dziwnie wtedy wyglądałem, wypadłem jak burza z niewielkiego sklepiku i zacząłem biec, czym prędzej oddalając się od dziewczyny. Starałem nie odwracać się za siebie, aby przypadkiem się nie potknąć, ale i tak słyszałem za sobą głośne i szybkie uderzenia stopami w bruk. Widziałem nasze odbicia w sklepowych witrynach. Była stanowczo zbyt blisko mnie, a ja nie miałem pojęcia, jak ją zgubić. Mijani ludzie przyglądali nam się z zaciekawieniem, bo zdawałem sobie sprawę, jak dziwnie musiała wyglądać zaistniała sytuacja. Nieczęsto widzi się chłopaka uciekającego przed dziewczyną.

Nie miałem pojęcia, co ona mogła ode mnie chcieć. Bo zakładałem, że właśnie coś chciała, bo kto rzuca się bez powodu pod pędzące samochody? Pierwsza myśl, jaka wpadła mi do głowy, było to, że to ona jest autorką tej nieszczęsnej groźby. Ale, skoro chciała mnie zabić, to czy nie powinna mieć jakiegoś wsparcia? A może to była pułapka? Może właśnie chciała, żebym uciekał, a za rogiem którejś uliczki czaił się jakiś jej pobratymca?

Cały czas myślałem intensywnie. Działałem na pełnych obrotach, szukając sposobu, żeby jakoś ją zgubić. I wtedy mnie olśniło.

Na oddalony ode mnie o kilka metrów parking podjeżdżał zwykły, stary tramwaj. Maksymalnie wysiliłem swoje ledwo działające mięśnie i wpadłem do pojazdu, akurat gdy drzwi się zamykały. Przez jedno z okien widziałem jeszcze jak dziewczyna staje zawiedziona i łapie się za głowę. Zadowolony usiadłem na jedynym pustym siedzeniu i wziąłem głęboki oddech.

Nie miałem zamiaru jechać zbyt daleko, bo wolałem nie mieć później jakichkolwiek problemów, że jadę na gapę, a w dodatku tramwaj zmierzał w nieodpowiednim dla mnie kierunku. Wysiadłem na kolejnym przystanku, kierując się do kolejnego w tym mieście zejścia na plażę. Wolałem wrócić tamtędy, szarpany przez zbliżający się sztorm, niż ponownie spotkać tę dziewczynę. Coraz dziwniejsze rzeczy zaczynały się dziać w moim życiu. Nie miałem pojęcia, co mogło być ze mną nie tak. Brakowało mi jedynie tego, żebym zaczął słyszeć w głowie głosy albo widzieć rzeczy, których nie ma. Ciekawe, jakby wtedy postrzegali mnie inni ludzie.

Ku mojemu nieszczęściu, gdy nie przeszedłem nawet połowy czekającej mnie drogi, zaczął padać deszcz. Ogromne krople uderzały w moją głowę i w piach wszędzie wokół mnie. Ludzie, którzy posiadali parasolki, nadal radośnie spacerowali, wdychając morskie powietrze i z podekscytowaniem rozmawiając między sobą. Ja jako jedyny byłem sam i miałem skwaszoną minę. Założyłem kaptur i udawałem, że nikogo nie widzę. Piach pod moimi nogami zrobił się grząski i coraz trudniej było mi iść. Zatapiałem się w tą podmokłą breję, brudząc sobie przy tym moje ulubione buty. Byłem potwornie zły na to wszystko, chciałem cofnąć czas, przynajmniej o kilka godzin, kiedy to matka pozwoliła mi jednak wyjść. Wtedy nie spotkałbym tej dziewuchy i nie wyglądałbym teraz jak siedem nieszczęść. Miałem już wyjątkowo dość tego dnia.

Do domu przyszedłem całkowicie przemoczony, bez jakichkolwiek chęci do życia. Wszystkie ubrania się do mnie przyklejały, a idąc korytarzem zostawiałem po sobie mokrą smugę, niczym ślimak. Nikt jednak na moje przybycie nie zareagował. Wróciłem, o ile się nie mylę, przed czasem, więc nie było mi co zarzucić, toteż niezauważony przemknąłem do swojego pokoju.

________________

Jak tak to czytam, to nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać.

Postanowiłam, że dopóki nie zrobię sobie większych zapasów, rozdziały będą co dwa tygodnie.

No i niestety nie mam teraz czasu na powiadamianie. Zrobię to ewentualnie jutro.