Rozdział 2 cz. 1

Las. Mrok. Cisza. Ty. I ja.

Słyszę, jak biegniesz. Twoje stopy uderzają o miękką ziemię. Buty zatapiają się w leśnym błocie. Upadasz. Zaciągasz się wilgotnym powietrzem. Twój oddech staje się coraz szybszy, ale też bardziej płytki. Pomału się podnosisz. Postanowiłaś biec dalej? Niezbyt mądrze.

Czuję twój zapach. Kwiatowe perfumy wymieszały się z ostrą wonią potu. To drażni mój nos, ale tylko dzięki temu wyczuwam cię bardziej. Woń krwi. Lepka, czerwona maź spływa po twojej łydce.

Ty też mnie słyszysz. Wbrew pozorom w takiej chwili nie potrafię być cicho. Do twoich uszu dobiega dźwięk rozrzucanej ziemi przy każdym moim ruchu. W głowie też pojawił ci się cichy głosik. Staje się coraz mocniejszy i uderza w twoją czaszkę z impetem. Zaczyna brzmieć niczym startujący samolot. Ten huk rozsadza ci głowę.

Upadasz na ziemię.

Dopiero teraz cię dostrzegam. Masz zamknięte oczy, a twoja pierś porusza się nierównomiernie. Blond włosy są rozrzucone wokół głowy, przemieszane z leśnym mchem i opadłymi liśćmi. Odchylasz powieki i zauważasz mnie. Źrenice się rozszerzają, prawie nie widzę tęczówek. Na twarzy masz wymalowany strach i wyraz bólu. Jesteś przesiąknięta niepokojem. Boisz się mnie, ale właśnie na tym to polega.

Myślisz, że jestem nienormalny? To nie tak.

Tylko czemu nie krzyczysz? Nie wołasz o pomoc? Przecież na to liczyłem i tylko dlatego pozwoliłem ci żyć tak długo. Ach, byłem taki głupi.

Aż kły mnie świerzbią, żeby zatopić je w końcu w twojej tętnicy. Ostatni raz spoglądam w te piwne oczy, a potem jest już tylko krew.

Cokolwiek to było w trybie natychmiastowym zerwało mnie z łóżka. Od zawrotów głowy zrobiło mi się niedobrze i czułem już w gardle wczorajszą kolację. Chwiejnym krokiem, cały czas podpierając się ściany, dotarłem do łazienki, gdzie wszystkie mdłości znalazły swój upust. Woląc myśleć, że było to zwykłe zatrucie, niż że zostało to wywołane tym głupim snem, zamknąłem sedes i spuściłem wodę. Pomału odsunąłem się od niego, chcąc uwolnić się od nieprzyjemnego zapachu i oparłem głowę o zimną ścianę. Wtedy też zacząłem dziękować rodzicom, którzy postanowili wyłożyć kafelkami całe pomieszczenie, które dawały tyle chłodu.

Nie chciałem przypominać sobie tego snu, ale on non stop do mnie wracał. Był zbyt realny. Ten dziwny posmak krwi. (Oczywiście o smaku krwi nie miałem niebieskiego pojęcia. Jedynymi momentami, gdy jej próbowałem, były drobne skaleczenia w dzieciństwie, gdy chciałem zatrzymać jej upływ, po prostu zasysając z rany.) Zdawało mi się jakbym nadal czuł leśne powietrze przepełnione żywicą z pobliskich borów. Oczy tej przerażonej dziewczyny. Nie miałem pojęcia, skąd ona wzięła się w moim umyśle, zwłaszcza, że mógłbym się nawet założyć, że nigdy wcześniej jej nie widziałem.

Ktoś mi kiedyś mówił, że każda osoba, która nam się śni, była przez nas chodź raz widziana. Tak więc mogłem się domyślać, że gdzieś kiedyś ją zauważyłem, a mój nieszczęsny mózg wypchnął ją z mojej podświadomości.

Podpierając się na desce klozetowej i na umywalce podniosłem się do pozycji stojącej, równając się z lustrem i krótkim spojrzeniem ogarnąłem swoją nędzną postać.

Włosy miałem rozczochrane, wilgotne od potu, fioletowe sińce pod oczami wyraźnie odznaczały się na nienaturalnie bladych policzkach, niedawno zasklepiona rana po kocurze w lewym kąciku ust raziła swym brązowawym odcieniem, a moje wargi kolorem równały się z resztą twarzy. Byłem na skraju wytrzymałości, niewątpliwie odwodniony, ledwo utrzymywałem się na nogach.

Postanowiłem szybko umyć zęby, aby pozbyć się nieprzyjemnego posmaku w ustach, przez który ponownie robiło mi się niedobrze, ale najwyraźniej nie miałem już czego zwracać. Starając się być jak najciszej, przemknąłem do kuchni, gdzie nalałem sobie szklankę wody, którą i tak bałem się napełnić swój żołądek. Pociągnąwszy małego łyczka z resztą płynu udałem się do swojego pokoju, gdzie wydawało mi się być strasznie gorąco. W małym pomieszczeniu najwidoczniej zaczynało brakować tlenu, który postanowiłem uzupełnić otwierając okno. Przyjemne czerwcowe powietrze owiało moje ciało, wzbudzając we mnie spokój. Mimo to wysoka temperatura nadal mi doskwierała, tak więc postanowiłem pozbyć się swojego podkoszulka i spodni od dresu, i położyć się do łóżka w samych bokserkach.

Chwilę później leżałem już wyciągnięty na łóżku, spychając kołdrę pod samą ścianę. Mój pokoik był najmniejszym pomieszczeniem w całym mieszkaniu, gdyż większa sypialnia została przydzielona mojej siostrzyczce, bo kobiety potrzebują więcej miejsca. Tylko że ja jeszcze tam żadnej kobiety nie widziałem. Tak czy inaczej Karolina posiadała niemal trzy razy większy pokój od mojego, w którym mieściło się dosłownie wszystko. Domki dla lalek, misie, ubranka, kołyski, książeczki, przeróżne duperele i KOT. Ja chyba nigdy nie będę w stanie wybaczyć rodzicom kupna tego pchlarza. Dodatkowo jedna ze ścianek była obudowana różowymi mebelkami, a na środku tego cyrku stało również różowiutkie łóżeczko. Żyć nie umierać. Ja zamiast tego ograniczyłem się do tapczanu, biurka i kilku szafek, które były dla mnie wystarczające. Kobiety naprawdę potrzebują więcej miejsca.

Leżąc cały czas wpatrywałem się tępo w sufit nadal czując mdłości na jakiekolwiek wspomnienie tego przeklętego snu. Od dawna nie śniły mi się żadne koszmary. Byłem nawet pewny, że uodporniłem się na nie grając w coraz to okropniejsze gry. Jakoś nigdy nie bałem się ciemności ani tego, że z którejś szafy wyskoczy jakiś straszny potwór. Teraz jednak czułem lęk przed tym, co zrobiłem w tym śnie. Zabiłem dziewczynę i mimo że to była fikcja, ja i tak nie mogłem sobie tego darować. Gdybym po raz kolejny zobaczył tę wizję, zszedłbym z tego świata.

Dlaczego w tamtym momencie znowu przypomniały mi się te pogróżki? Nie wiem. Myślałem, że udało mi się je całkowicie wyprzeć z umysłu, gdyż od ostatnich trzech dni nie wracały do mnie ani razu. Bardziej przyziemne sprawy zepchnęły to na dalszy plan, ale ten traumatyczny dla mnie sen wydobył wszystko na wierzch.

Może należało komuś powiedzieć? Komukolwiek. Matce, ojcu, Kamilowi, czy nawet pchlarzowi mojej siostry? Może wtedy czułbym się bezpieczniej?

Nieprzerwanie wierciłem się na łóżku, niemal zrzucając z niego całą pościel i co chwilę upijając kolejny łyk wody, a sen nie przychodził, mimo że mój zegarek wskazywał piętnaście minut po czwartej. W końcu zrezygnowany usiadłem na łóżku, opierając twarz na rękach. Zapaliłem małą lampkę na biurku i zacząłem w nierównomiernym rytmie krążyć po pokoju. Chwilę później zrezygnowałem z tej czynności, zauważając, że z każdym moim krokiem, mdłości zaczynają do mnie wracać ze zdwojoną siłą, więc ponownie położyłem się na łóżku, nie zważając na wciąż palącą się lampkę.

W pewnym momencie wszystko przestało mi przeszkadzać. I żarówka, która raziła mnie w oczy, i mdłości, i groźby od człowieka psychopaty. Zapadłem w niespokojny sen, pełen złych wizji, jednak nieistotnych, niewartych zapamiętania.

***

Była sobota. Dzień, w którym zawsze odbywały się najlepsze imprezy, a ja ciągle byłem uziemiony.

Lampka nadal się świeciła, okno było otwarte, a ja leżałem rozciągnięty na łóżku. Pchany traumatycznymi wspomnieniami z poprzedniej nocy, wyszedłem z pokoju, pocierając pięściami zaspane oczy. Nie obchodziło mnie już wtedy to, jak potwornie muszę wyglądać i jak zareaguje na to matka. Mój żołądek kurczył się i skręcał, wydając przy tym głośne i nieprzyjemne dla ucha dźwięki. Byłem strasznie głodny, ale to chyba nic dziwnego, skoro parę godzin wcześniej zwróciłem całą jego zawartość.

Nigdy nie rozumiałem, dlaczego mamy w kuchni fioletowo-zielone meble. Barwy te gryzły się niemiłosiernie, ale matce się podobały, więc tak miało zostać. Nawet lodówka była purpurowa, a wściekłozielona lada aż mnie odtrącała. Nigdy w spokoju nie mogłem tam zjeść, żeby nie dostać oczojebu. Zawsze z posiłkiem uciekałem albo do salonu, albo do siebie. Ojciec też najwyraźniej nie był zadowolony z wyborów matki. Jak tylko mógł unikał jej kolejnych wybryków, a ona za chwilę się obrażała, więc trzeba było błagać ją o wybaczenie, bo inaczej nie dostanie się jedzenia.

Wokół kostek zaczęła kręcić mi się Pusia. Wcale nie niechcący nastąpiłem jej na ogon, na co ona zareagowała głośnym prychnięciem i zaczęła machać łapą próbując mnie podrapać. Uśmiechnąłem się złowieszczo i nadepnąłem na nią jeszcze raz. Ja naprawdę nienawidziłem tego stworzenia.

Jednakże cóż to za ironia, kiedy cała moja rodzina ma coś z kotów? Nazwisko do czegoś zobowiązuje.

W kuchni nie było nikogo, oprócz ojca. Zmrużyłem nieznacznie oczy, gdyż od każdego mebla odbijały się promienie czerwcowego słońca, które trafiały we mnie niczym oślepiające lasery. Stół był pusty, bez żadnych oznak zostawionego śniadania, a stary najwyraźniej nie radził sobie z najprostszym zrobieniem choćby kanapek.

W tym domu naprawdę można było zwariować.

- Gdzie mama? – spytałem spokojnie, żeby przypadkiem nie podpaść ojcu użyciem słowa matka.

- Poszła z Karoliną do lekarza.

Psychiatry, pomyślałem.

- Kota ze sobą zabrać nie mogli?

Ojciec odwrócił się w moim kierunku i zmierzył mnie morderczym spojrzeniem. Ja nie mogłem uwierzyć, że on też jest przeciwko mnie i lubi tego pchlarza, bo raczej nie pomyślał sobie, że mi chodzi o niego. Jednak słowo kot było aż nader uciążliwe.

- Ty lepiej myśl, co można zrobić na śniadanie, bo Alicja nic nam nie zostawiła.

Wtedy wyglądał wyjątkowo żałośnie, jak małe dziecko, które zgubiło się w ogromnym centrum handlowym. Aż ciężko było uwierzyć, że ten facet ma już czterdzieści lat. Za to pierwsze oznaki starzenia już było u niego znać. Siwizna zaczynała się już pojawiać na jego czarnej czuprynie. Wszyscy mi zawsze mówili, że jestem taką jego mniejszą kopią. Tylko gdzie oni widzą u mnie siwe włosy?

- Czy jak robię coś do jedzenia, to pozwolisz mi później wyjść? – rzekłem z szatańskim uśmiechem, na co on jeszcze bardziej żałośnie wzniósł oczy ku niebu. – Nie to nie. Radź sobie sam.

Odwróciłem się od niego i już miałem wyjść z kuchni, gdy usłyszałem za sobą jego głos:

- No dobra. Porozmawiam z mamą i może coś z tego wyniknie.

Stary, poczciwy Grzegorz.

Nie wiedziałem, jak człowiek jego pokroju, fizyk, umysł ścisły, może być czasem aż tak rozlazły i niezaradny. Powolny i niepotrafiący niczego przekazać, najwyraźniej minął się z powołaniem. Jak dla mnie, nie pasowała do niego jakakolwiek praca, a tym bardziej nauczyciela. Co prawda ja z nim lekcji nigdy nie miałem, ale różne opinie na jego temat słyszałem, a w dodatku nieraz próbował mi on coś wytłumaczyć, co zawsze kończyło się fiaskiem. Smutne, ale prawdziwe.

Tak więc zwróciłem się z powrotem w stronę lodówki, gdzie znalazłem trochę wędliny i warzyw. Szybko zrobiłem kilka kanapek i podzieliłem się z ojcem. Był wyjątkowo zadowolony, że nie musiał robić tego sam. Niestety pochwalić mnie to już nie potrafił.

            Szczerze wątpiłem, aby cokolwiek z mojego wyjścia miało wyniknąć. Ojciec nie miał nic do powiedzenia; to matka nosiła w tym domu spodnie. Naprawdę przerażający był fakt, że to baby tutaj rządziły.

Ze swoim skromnym śniadaniem udałem się do swojego pokoju. Nie miałem zamiaru przesiadywać w kuchni. Ojciec też się wycofał i zajął miejsce w salonie. Ja jako jedyny mieszkałem na parterze. Cała reszta sypialni (a dokładniej dwie) znajdowały się na poddaszu. Nie, żeby mi to jakoś przeszkadzało. Przynajmniej w nocy nie budziło mnie chrapanie rodziców ani dziwne trele mojej siostry. Co najlepsze, tuż obok pokoju miałem łazienkę, która rzadko kiedy była używana przez domowników, którzy mieli swoją na górze.

Nie miałem co ze sobą zrobić. Nie chciało mi się włączać komputera, oglądać telewizji, nic. Zamiast tego położyłem się na łóżku z piłką do nogi, którą odbijałem o ścianę nad drzwiami. Tak jak się mogłem spodziewać, za chwilę w moim pokoju pojawił się ojciec.

- Nudzi ci się? – zapytał w momencie, gdy piłka przeleciała tuż nad jego głową.

- Tak trochę – rzekłem spokojnie, oddając kolejny rzut.

- Mógłbyś coś poczytać.

Spojrzałem na niego jak na idiotę. On, najwyraźniej pokonany, wycofał się z pokoju, a ja wróciłem do przerwanej czynności.

Czas dłużył mi się niemiłosiernie. Może oni naprawdę wysłali Karolinę do psychiatry? To by wyjaśniało ich długą nieobecność. Bo tak naprawdę nie miałem pojęcia do jakiego lekarza poszły. Nie interesowało mnie to w żaden sposób i raczej ten stan rzeczy miał się nigdy nie zmienić.

W końcu i mi znudziło się ciągłe podrzucanie piłki, więc wyrzuciłem ją w kąt pokoju, a przynajmniej taki miałem zamiar, bo niestety trafiła ona w lampkę stojącą na biurku, która z hukiem spadła na podłogę, a żarówka rozsypała się w drobny mak. Nie miałem ochoty, żeby wstawać i to posprzątać, ale wolałem, żeby matka nie widziała mojego pokoju w takim stanie. Cicho, żeby też i ojciec niczego nie zauważył, wymknąłem się do łazienki, skąd zabrałem małą zmiotkę i szufelkę. Tatuś dość głośno oglądał jakiś program, więc mogłem spokojnie wszystko posprzątać. Najgorsze stało się dla mnie wykręcenie gwintu żarówki, który nadal tkwił w lampce. Nie chciałem pokaleczyć sobie palców ani też nie uśmiechało mi się kopnięcie prądem. Jednakże połączenie ja plus obcęgi to idealne równanie do naprawienia wszystkiego.

Pozbywszy się całego szkła, położyłem się znowu na łóżku, a palcami dotknąłem mojej lewej łopatki. Wyczułem tam szorstki materiał bandaża i plastra, pod którym było coś ukryte. Na przekór rodzicom i pod namową kumpli, poszedłem do tatuażysty, brata jednego z chłopaków. Nie było tam żadnego problemu. Nie zostałem zapytany o żadną zgodę, czy jestem niepełnoletni. Mężczyzna zrobił to, za co dostał pieniądze i niewątpliwie był szczęśliwy. Obiecałem sobie jednak, że nigdy więcej nie dam sobie zrobić czegoś takiego. Nie było to w żaden możliwy sposób przyjemne, a nawet wręcz przeciwnie. Chociaż chłopaki namawiali mnie do czegoś większego i bardziej widowiskowego, ja postawiłem na zwykłą, czarną gwiazdkę, która nie była może i niczym wspaniałym, ale ja i tak byłem z niej w jakiś sposób dumny. Mimo że już dawno mogłem pozbyć się bandaża, wolałem zachować ostrożność i nie dawać możliwości rodzicom, żeby mogli podziwiać mój wspaniały tatuaż. Najzwyczajniej w świecie by się wtedy zagotowali. 

___________________

Tada!

Tęskniliście? Wiem, że nie.

No ale tak czy inaczej, w końcu przybywam z pierwszą częścią tego rozdziału, który tak trochę mi się rozrósł. Przyznaję bez bicia, że nie miałam pojęcia, jak go podzielić, więc postanowiłam, że będzie to wyglądało tak. 

No i na pocieszenie (lub nie) powiem, że druga cześć już sobie leży, napisana i pojawi się w okolicach weekendu. ^^ Cieszę się jak cholera ;D No i do tego czasu niewątpliwie napiszę kolejny rozdział, czyli będzie on za dwa tygodnie. Czyżby to był początek regularnego dodawania rozdziałów, hm?

A tak w ogóle, to wiecie coś o szkolnictwie w Austrii? ^^

Pozdrowionka!