Rozdział 1

Impreza.

Jedno słowo, które napawa ludzi na całym świecie, w różnym wieku, tak wielkim optymizmem, że nie mogą pozbyć się wizji wspaniałego szaleństwa, tańców i pijanych ludzi, rozgrzanych ciał zajebistych lasek przez cały tydzień.

Kumple na takie oto imprezy zaczynali wybierać coraz to bardziej zapyziałe kluby, których nikt nie kontrolował, wejściówki były za darmo, a na półkach stał byle jaki alkohol. Za muzykę najczęściej odpowiadał jakiś bezzębny dziad, którego wspaniałych utworów nigdy nie usłyszelibyście na listach przebojów.

Nie żeby mi to jakoś przeszkadzało. Kiedy już jesteś nieźle wstawiony, wszystko staje się obojętne, a w twojej głowie gra taka muzyka, jaką sobie zapragniesz.

Niestety była dopiero środa, a ja muszę czekać aż do soboty, żeby odreagować wszystkie złe chwile od poprzedniego weekendu.

Tak, mam ciężkie życie.

Siedziałem w ostatniej ławce w pracowni matematycznej, a nauczycielka kreśliła na tablicy różnorakie białe linie, z których żadna nic mi nie mówiła. Miejsce, na którym ona mazała kredą, dla mnie stało się ekranem, na którym w mojej głowie powstawały obrazy nadchodzącej imprezy.

Wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie fakt, że przez najbliższy miesiąc byłem uziemiony. Matka nigdy nie była zbyt przychylna moim wieczornym wyprawom, a gdy tylko zdarzyło mi się przeholować, ta postanowiła dać mi szlaban, którego długość była wprost przesadzona. Ją dodatkowo poparł ojciec, który to chyba wyjątkowo  mnie nienawidził, a za swoje ukochane dziecko uważał moją jakże wspaniałą młodszą siostrę. Mądra, utalentowana i wspaniała. W dodatku taka słodka pięciolatka, która zapraszała do domu stada roześmianych koleżaneczek, a mi nie wolno było nieraz zaprosić nawet jednego kumpla. Ona chodziła na różnorakie dodatkowe zajęcia, żeby rozwijała się jak najlepiej, mi zostało tylko granie w nogę w szkolnej drużynie. Wydawałem się być jedynie ładnym dodatkiem do rodziny.

Taka filozofia sprawdzałaby się zapewne, gdybyśmy byli jakimiś strasznie bogatymi ludźmi, którzy chodzą na bankiety, poznają innych milionerów i muszą dbać o swoją pozycję w społeczeństwie. Tylko problem jest taki, że mój ojciec pracował w niedużej firmie, która ginęła w tłumie reszty biznesów bogaczy, a matka pracowała w najzwyklejszym supermarkecie. Może i nie zarabiali tak mało, ale zdecydowanie nie byli aż tak znani, żeby ktoś później rozliczał ich za postępowanie syna.

Dlatego też uważałem, że za to co zrobiłem nie należała się aż tak sroga kara.

W mojej opinii, to wszystko nie było znowu takie złe. To, że chcę spotykać się z kumplami i trochę poimprezować, jest chyba całkowicie naturalne w moim wieku. Wiadomo, że czasem zdarza się komuś przeholować, nie znaczy, że od razu trzeba robić z tego aferę na cały świat. Matka uważała jednak, że powrót do domu po dwóch dniach nieobecności jest niedopuszczalny, więc cała historia zakończyła się na uziemieniu. Nic nie dawały próby wytłumaczenia, że byłem u kumpla i jego rodzice mnie widzieli.

Moi wiedzieli swoje.

Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Zielone ściany, które były w całym budynku takie same. Ta monotonia zaczynała mnie przytłaczać, a inni twierdzili, że ten kolor ma relaksować. Ciekawe z której strony.

Co za dużo, to niezdrowo.

Mój wzrok spoczął na młodej nauczycielce – stażystce, która zapewne miała niewiele ponad dwadzieścia lat. Była ładna. Bardzo ładna. Blondynka, długie nogi i moja wyobraźnia zaczęła płatać mi figle. Wydawało mi się, że naturalny jest fakt, że chłopakom w moim wieku podobają się starsze kobiety.

Była dla mnie wyzwaniem.

Zacząłem powoli rozbierać ją wzrokiem, kiedy ktoś rzucił we mnie kulką ze zgniecionej kartki papieru. Potrząsnąłem głową, pozbywając się z niej resztek wizji nagiej nauczycielki i rozejrzałem się po klasie. Wszyscy siedzieli prosto, nie zdradzając, że to ktoś z nich rzucił we mnie tym świstkiem. Rozwinąłem pogięty papier i parę razy przeczytałem nakreśloną koślawym pismem wiadomość:

Zginiesz. Podczas przesilenia letniego. Strzeż się.

Zrobiło mi się autentycznie gorąco. Znałem charakter pisma każdego człowieka znajdującego się w tej sali i byłem pewny, że nie napisał tego żaden z nich.

Więc kto podrzucił mi ten liścik?

Poczułem, że robię się czerwony. Starałem się przypomnieć sobie wszystko z poprzedniej soboty, ale w mojej głowie pojawiały się tylko pojedyncze obrazy. Jednego byłem pewny – ktoś się bił. Chłopak, który siedział w tym momencie dwie ławki przede mną. Tłukł się z jakimś wytatuowanym osiłkiem. Czy mógłby mnie z nim pomylić? Obaj mieliśmy czarne włosy, a co za tym idzie – podobne. Jakie on miał oczy, nigdy nie wiedziałem. Nie interesowało mnie to, wiec nie miałem potrzeby, żeby zaprzątać sobie tym głowę. Ja nie wiedziałem nawet, jaki kolor mają moje tęczówki. Jakaś dziewczyna powiedziała mi kiedyś, że są jakieś brudno-niebieskie, ale na słowo wierzyć jej nie mogłem. Chłopak był ode mnie dużo niższy, ale w sytuacji, gdy ktoś się na ciebie rzuca, nie zwracasz uwagi na takie szczegóły. Mógł mnie w każdej chwili z nim pomylić.

Zbladłem. Czułem się, jakbym miał za chwilę zemdleć.

To niedorzeczne, wyśmiałem w myślach samego siebie.

Moje podejrzenia nie były do końca bezpodstawne. Już raz to przeżyłem.

Dwa lata temu zacząłem dostawać wiadomości z pogróżkami. SMS-y, maile, a nawet listy. Najpierw oczywiście myślałem, że to jakiś głupi żart trzecioklasistów. Byłem wtedy w pierwszej klasie, a co za tym idzie kotem i takie sytuacje miały miejsce u dużej liczby osób z mojego rocznika. Nie mówiąc o tym fakcie rodzicom, zignorowałem go całkowicie.

Gdybym tylko wiedział, jak wielki błąd popełniłem.

Dwa miesiące później, na szkolnym boisku, zostałem zaatakowany przez jakiegoś psychopatę. Pamiętam doskonale te jego oczy, w których płonęła żądza mordu. Krzyczał coś do mnie, jakieś wyzwiska i imiona ludzi, których nie znałem. Co najdziwniejsze – wszystko działo się w biały dzień, a plac był pełen ludzi, a nikt nie zareagował na kolesia w kominiarce, który targał mnie za koszulkę. Moi koledzy omijali mnie szerokim łukiem, przy okazji śmiejąc się pod nosem.

Tak, to było bardzo zabawne,  szczególnie to, jak ten cholerny psychopata wyciągnął nóż i trzy razy mnie nim dźgnął! Dopiero wtedy zareagował jakiś nauczyciel. Kolesia złapano i wsadzono do pierdla, a ja spędziłem dwa miesiące w szpitalu z jakimiś uszkodzeniami narządów wewnętrznych. Od tamtej pory mam trzy blizny na ciele. Jedną na przedramieniu, drugą koło pępka, a trzecią w okolicach obojczyka.

Najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że na przesłuchaniu ten psychopata wyznał, że najzwyczajniej w świecie mnie z kimś pomylił. Facet dostał piętnaście lat za kratkami i z tego co wiem, nadal siedzi, czyli nie mógł być autorem tej chorej wiadomości.

Mimo wszystko nadal się bałem. Niejednej osobie podpadłem na tych licznych imprezach i mimo że od dwóch lat nic złego nie miało miejsca, to ja nadal mogłem być w niebezpieczeństwie.

Władysławowo może i nie było dużym miastem, ale zawsze kręciły się tu różne typki. Mimo wszystko, nigdy nie słyszałem, aby doszło tu do jakiegoś morderstwa. Co jakiś czas słyszało się tylko o jakimś niegroźnym włamaniu lub kradzieży. Aktywność takowych typków zazwyczaj zwiększała się w okresie wakacyjnym, który zbliżał się coraz bardziej. Ludzie bardzo chętnie spędzali urlop nad morzem. W mgnieniu oka diametralnie zwiększała się wtedy liczba ludności. Jak tylko zaczynało świecić słońce, wszyscy na łeb na szyję gnali na plażę, a potem do morza, zostawiając na piasku swoje torby, a w nich oczywiście dokumenty, pieniądze. To niezła gratka dla złodziei.

Tak czy siak, postanowiłem zignorować ową kartkę, zwłaszcza, że kilku chłopaków przede mną zachichotało cicho. Uznałem to w końcu za głupi żart z ich strony, bo w końcu doskonale wiedzieli, co się wydarzyło i świetnie znali moją reakcję na tego typu rzeczy. Każdy pamiętał, że po tym incydencie, przez dwa miesiące bałem się wejść na szkolne boisko, a jakikolwiek sposób zaczepki uznawałem za napaść na moją osobę. Stałem się obiektem drwin wśród starszych uczniów, którzy, jak tylko mogli, wykorzystywali moje słabości. Potem zaczęły się wakacje, a sprawa ucichła, więc w względnym spokoju przeżyłem drugą gimnazjum.

W końcu cały lęk uciekł ode mnie, pozwalając ogarnąć mój umysł ciekawości. Nurtowało mnie to, co wymyślili na ten dzień. Przesilenie letnie, czyli dwudziesty drugi czerwiec wypadał dokładnie za tydzień. Miała się wtedy odbyć wielka impreza na plaży, która oficjalnie rozpoczynała wakacje. Raczej nie wymyślili na ten dzień nic oryginalnego. Te ich małe móżdżki były tak cofnięte w rozwoju, że swoją inteligencją nie dorównywali nawet pięciolatkom. Mogłem się więc spodziewać jakiejś marnej próby utopienia mnie, co było całkowitą głupotą, gdyż pływać potrafiłem jak nikt inny w mieście, bądź mieli zamiar zrzucić mnie z jakiejś kolejki górskiej, na którą i tak się nie wybierałem.

Tak więc mogłem odetchnąć spokojnie i czekać do końca lekcji, który miał nastąpić dosłownie za minutę.

Utkwiłem wzrok w tarczy zegara, patrząc, jak wskazówka powoli i mozolnie odlicza kolejne sekundy. Kiedy ta cieńsza minęła dwunastkę, a nic się nie wydarzyło, zacząłem nerwowo wystukiwać jakiś rytm stopą, uderzając o podłogę. Oczywiste było, że zegar na szkolnym holu chodził inaczej niż ten klasowy, co równało się z dodatkowymi minutami lekcji.

Dzisiejszy dzień miałem w pełni zaplanowany. Były właśnie dwie minuty po piętnastej, czyli za niecałe pół godziny miał się zacząć trening szkolnej drużyny piłkarskiej, w której od pierwszej klasy grałem na pozycji prawego pomocnika. Znając życie, wszystko przeciągnie się do osiemnastej, a może i dłużej, a następnie reszta drużyny pójdzie opić udany trening, a ja poczołgam się do domu, żeby odsiedzieć swój szlaban.

Musiałem zrobić przy matce maślane oczka i wybłagać skrócenie kary z miesiąca do tygodnia.

Kiedy ta dłuższa wskazówka skierowała się już na jedynkę, miałem niemałą ochotę coś rozwalić. Zamiast tego zacząłem wystukiwać opuszkami palców szalony rytm na blacie stolika, przez co parę osób, będących najbliżej mojej ławki, zaczęło mnie obserwować. Zdenerwowałem ich. Ukradkiem uśmiechnąłem się pod nosem. Chłopak obok mnie zaczął cicho syczeć, a ja ponownie zwróciłem wzrok w kierunku podrzuconej mi kartki. Ująłem ją drugą dłonią i zacisnąłem palce, sprawiając, że została z niej tylko mała kuleczka. Przyjrzałem jej się jeszcze raz i schowałem do kieszeni.

Kiedy zegar wskazał piętnastą siedem, a dzwonek w końcu dał o sobie znać, wrzuciłem moje stare i sfatygowane książki do plecaka i zerwałem się z miejsca. Zanim ktokolwiek zdążył coś zrobić, ja byłem już na korytarzu zmierzając do wyjścia. Do pierwszego napotkanego śmietnika wrzuciłem nieszczęsną karteczkę z groźbami i zbiegłem ze schodów, mijając grupki rozwydrzonych dzieciaków.

Tuż obok drzwi wejściowych dopadł mnie delikatnie pucołowaty chłopak ze zmierzwionymi blond włosami i koszulką założoną tył na przód. Za sobą ciągnął swoją ulubioną niebieską bluzę i czarny, brudny plecak. Na czole błyszczało mu jeszcze kilka kropel potu po skończonej lekcji wychowania fizycznego. Kamil, czyli wspomniany wcześniej blondyn, był w klasie równoległej do mojej, więc nie znałem planu lekcji chłopaka, ale jego wygląd wskazywał tylko na jedno.

- Idziesz na trening? – wysapał, by po chwili nabrać ogromną ilość powietrza do płuc. To tylko utrwaliło mnie w przekonaniu, że parę minut wcześniej ganiał po boisku.

- A jak myślisz? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

Chłopak spojrzał na mnie jak na kretyna.

Szczerze powiedziawszy, nigdy do końca nie wiedziałem, dlaczego się z nim przyjaźnię. Może dlatego, że był on najbardziej pokręconym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Cały czas szczerzył się do wszystkich i śmiał się donośnie, przez co ludzie zaczynali się nami interesować i ja też zaczynałem się uśmiechać.

Najzwyczajniej poprawiał mi humor.

- I coś tu ci wystaje. – Wskazałem na metkę zielonej koszulki Kamila, która swoją drogą do niczego mu nie pasowała.

Chłopak szybko wyrzucił z rąk swoje rzeczy i poprawił ubranie, przy okazji wycierając twarz kawałkiem rękawa.

- Dalej masz szlaban? – W odpowiedzi pokiwałem tylko delikatnie głową. – A co z sobotą? Będziesz mógł wyjść?

- Nie wiem, nie rozmawiałem z matką. Jak ojciec wyjedzie na weekend, pewnie zobaczymy się w jakimś klubie. Jak nie, to nic z tego.

Wyszliśmy na zalany słońcem parking, z którego musieliśmy przejść do drugiej części budynku, aby dostać się do szatni. Było stanowczo zbyt gorąco na uganianie się za piłką. Na moim czole już pojawiały się drobne krople potu, a wolałem nie myśleć, jak będę wyglądać za kilka godzin.

- Maciek, zapomniałem butów. – Kamil już odwracał się z powrotem w kierunku szkoły i zaczynając iść coraz szybciej. – Zaraz wrócę.

I już go nie było.

Nie miałem pojęcia, jak mógł on ich zapomnieć, skoro ledwie kilka minut temu sam miał wychowanie fizyczne, ale był to człowiek tak roztrzepany i niepozbierany, że nie mogłem się dziwić.

Rozległy parking otaczała duża ilość drzew, które rzucały cień na stojące tam samochody i przechadzających się uczniów. Była to niemała przyjemność, spacerowanie w takich warunkach, będąc chronionym przed palącym słońcem. Kilkoro uczniów, którzy nie skończyli jeszcze zajęć, rozłożyli się pod ogromną wierzbą i śmiali się z żartów jakiejś blondynki.

W szatni głośno szumiała klimatyzacja, nastawiona na temperaturę niemal o dziesięć stopni niższą niż na dworze. W koło kręciło się pełno półnagich chłopaków w różnym wieku, będących członkami drużyny. Ja także zająłem swoje stałe miejsce przy jednej z szafek i szybko przebrałem się w strój do ćwiczeń.

W przeciągu kilku minut obok mnie zmaterializował się Kamil, który w pośpiechu zmieniał ubranie. Do treningu zostało zaledwie parę minut, na co chłopak reagował paniką.

Co jak co, ale trener nie lubił spóźniania się.

- Wyjaśnij mi jedno – zacząłem spokojnie, przyglądając się profilowi przyjaciela. – Po jaką cholerę jakieś dziesięć minut temu się przebierałeś, żeby robić to teraz ponownie?

Chłopak przeciągną bluzkę przez głowę i stanął do mnie przodem.

- A jak miałem pokazać się dziewczynom? Taki spocony?

Zaśmiałem się głośno, a chłopak spojrzał na mnie z wyrzutem. Poklepałem go po ramieniu i pociągnąłem za sobą do wyjścia.

Na niewielkich szkolnych trybunach siedziało już kilka dziewczyn, które na widok kilku chłopaków zaczęły głośno piszczeć. Kilku z nich pomachało im radośnie i ruszyło w kierunku trenera, który już czekał na środku boiska.

Był to starszy i nieprzyjemny mężczyzna z siwą brodą i łysiną na czubku głowy. Miał kilka kilo nadwagi i nigdy nie pokusił się na bieganie z podopiecznymi. Chyba mu się jednak nie dziwiłem. Za daleko by nie pociągnął.

Kolejne godziny minęły mi na omawianiu nowych taktyk, bieganiu od bramki do bramki i przysłuchiwaniu się pokrzykiwań starego Mazurskiego, który jakby znał tylko jedno słowo: szybciej.

Mimo moich wcześniejszych domysłów, trening okazał się stosunkowo krótki, a z boiska zeszliśmy jeszcze przed zachodem słońca. Zbliżały się mistrzostwa wojewódzkie, więc musieliśmy ćwiczyć na pełnych obrotach. Ten dzień był więc wyjątkowo lekki i przyjemny.

Kiedy ponownie znaleźliśmy się wszyscy w szatni, nie panował tam zbyt przyjemny klimat. Wszechobecny pot dało się wyczuć już przy drzwiach, dlatego zbawieniem było dla mnie skorzystanie z prysznica.

W łazience było już znacznie przyjemniej i dało się oddychać. Na powrót ubierając swoje zwykłe ubrania, potrząsnąłem głową, zrzucając z moich czarnych włosów ostatnie kropelki wody. Ochlapałem przy tym Kamila, który postanowił się odwdzięczyć i zdzielił mnie po nagiej skórze swoim ręcznikiem.

Będąc już w kompletnym ubraniu, spojrzałem jeszcze w małe lusterko na ścianie, poprawiłem włosy, przetarłem swoje niebieskie oczy, żeby pozbyć się z nich resztek szamponu i uśmiechnąłem się do swojego odbicia.

Wraz z Kamilem wyszedłem na ten sam parking, który przemierzałem kilka godzin wcześniej. Był tam już tylko jeden samochód, należący do trenera i dwoje uczniów, czekających na pozostałych.

Coś się we mnie gotowało, gdy patrzyłem, jak wszyscy odchodzą śmiejąc się i rozmawiając głośno, a ja musiałem iść w drugą stronę. Niech szlag trafi tego, co wymyślił szlabany!

Ani matka, ani ojciec nie raczyli przyjechać po mnie do szkoły. Większą część drogi musiałem pokonać pieszo, tylko przez kilka ulic przejeżdżając autobusem. Na dłużej nie było mnie stać, gdyż szlaban obejmował też brak środków do życia, czyli musiałem radzić sobie sam.

Mieszkanie w bloku nie jest może zbyt przyjemne, ale gdy ma się własny pokój, da się żyć. Nie dostałem jednak klucza do drzwi, a to wiązało się z nagłymi wizytami siostry i wielkim bałaganem w całym pomieszczeniu.

Byłem już wystarczająco zmęczony i nie miałem żadnych sił na walkę z bachorem. I jej kocurem. Pusia srusia. Mogłem przysiąc, że gdybym zobaczył to zwierzę na jakiejkolwiek mojej rzeczy, zabiłbym i jego, i właścicielkę.

Bez żadnego dzień dobry, czy też cześć, minąłem kuchnię, w której krzątała się matka z Karoliną. Od razu skręciłem do swojej siedziby i o mały włos nie zapłonąłem żywym ogniem.

- Kto wpuścił tu tego pchlarza?! – wydarłem się na całe mieszkanie, sprawiając, że sąsiedzi też niewątpliwie to posłyszeli. Matka musiała się nieźle przestraszyć, bo dotarł do mnie huk uderzającego o podłogę garnka. Miałem co do tego jednak powody. Pusia leżała zwinięta na mojej pościeli i bezkarnie na niej liniała. – Co mówiłem o tym kocurze?! Jeszcze raz zobaczę go u siebie, to zamorduję! – Chwyciłem kota, zanim zdążył jakkolwiek zareagować, gdy do pokoju wtargnęła pięciolatka.

- Zostaw Pusie! Mamo, mamo, on ją dlęcy! Maciek, puść ją!

Jakkolwiek źle by to nie wyglądało, ta sytuacja sprawiała mi niemałą radość. Mogłem patrzeć jak mała zaczyna tupać nogami o mój dywan, a w jej oczach pojawiły się łzy. Nie spodziewałem się jednak, że będzie w stanie się na mnie rzucić. Byłem tak zaskoczony, że upadłem na łóżko, a kot wypadł mi z rąk drapiąc mnie dotkliwie. Zakląłem głośno i zrzuciłem z siebie bachora.

- Wynocha!

- Maciek! – Do sytuacji wtargnęła matka. – Coś ty jej zrobił? – Nie czekając na moją odpowiedź podniosła ją z ziemi i przytuliła zapłakaną twarzyczkę do swojego ciała. Mała wystawiła mi język, a ja miałem niepochamowaną ochotę ją udusić. – Chodź Karolinko, Maciuś już nie będzie cię bił.

- Co?! – wykrzyknąłem za wychodzącą dwójką. – Ja jej nic nie zrobiłem!

Mogłem się pożegnać z możliwością skrócenia szlabanu. Wszystko przez głupiego gówniarza.

W łazience szybko przepłukałem ranę po kocurze, cały czas klnąc cicho i zasiadłem przed komputerem. Wściekłość buzowała we mnie, a to wszystko przez głupią, nie umiejącą wymówić r, pięciolatkę i jej kocura. Nigdy nie lubiłem tych stworzeń, a teraz moja nienawiść osiągnęła maksymalny stopień. Były to tylko głupie, liniejące potwory, które, jak przychodziło co do czego, potrafiły tylko gryźć i drapać, a ludzie darzyli je tak bezgraniczną miłością.

Idioci.

Dźwięk włączanego komputera podział na mnie kojąco. Emocje opadły i byłem gotowy na rozgrywanie kolejnych pojedynków w Counter Strike lub na udział w wyścigach w Need For Speed. Przed oddaniem się w wirtualny świat musiałem tylko sprawdzić pocztę, spodziewając się dostać tam wiadomość od Kamila o nowej grze.

Maila jednak nie było, ale zamiast tego pojawił się inny, od nieznanego mi adresu. Wyglądał on mniej więcej jak: hgfdhg@gmail.com.

Zainteresowany postanowiłem sprawdzić jego treść.

Jesteś w niebezpieczeństwie. Tylko ja mogę ci pomóc.

Czym prędzej zamknąłem skrzynkę.

Tego było już za wiele.

______________________

Wiem, jestem okropna. Rozdział miał się ukazać już dawno temu, ale tak mi się nie chciało przepisywać z zeszytu, że dodaję dopiero teraz.

Wyszło mi choć trochę po maćkowemu? Mam nadzieję.

Nie chciało mi się go sprawdzać. Jestem chora i nie mam już na nic siły. Jak wyłapiecie błąd, to piszcie, a ja jak będę się dobrze czuła, to przeczytam go i poprawię.

Pozdrawiam serdecznie!